In februari 2019 vertrok Hayley Bell alleen op haar motor naar John o’ Groats, een mistig dorpje in het uiterste noorden van Schotland. Wat eerst leek op een solorit door pittoreske landschappen op een koude middag, was uiteindelijk allesbehalve dat: Hayley stond op het punt om het [Women Riders World Relay] officieel te starten (https://womenridersworldrelay.com/) (WRWR). De enorme estafette, gepland door Hayley en een team van toegewijde vrijwilligers, bracht uiteindelijk meer dan 3.000 motorrijders (of Guardians), één legendarisch stokje, 79 grensovergangen en een complexe route samen. De route besloeg meer dan 100.000 kilometer over een periode van een jaar.

Veel van de motorrijders kozen ervoor om één etappe van de estafette te rijden en een route in hun thuisland te verkennen. Anderen gebruikten het als een gelegenheid om een onbekende plek of cultuur te ontdekken. (Een nog ambitieuzere groep wilde de hele estafette aanpakken.) Gedurende honderden dagen, in elk land en in elke taal, gebruikten de estafettebeheerders Google Maps om een blauwdruk te maken, die motorrijders konden volgen terwijl ze zich een weg zochten door zijwegen, binnenwegen en over landsgrenzen. Toen de wielen van hun motors eindelijk stopten met draaien, was deze voormalige groep vreemden verbonden door de ervaring – samen hadden ze net de grootste motorestafette in de geschiedenis voltooid.

Volg drie vrouwen tijdens de rit van hun leven door de Verenigde Staten, Mexico en de West-Kaap van Zuid-Afrika.

Midden februari werd een afsluitingsfeest gehouden, waaraan honderden motorrijders uit 40 landen deelnamen. De vrouwen wisselden verhalen uit en haalden herinneringen op over hun reizen. 'Het is ongelooflijk om de trots te zien vanuit de landen en de liefde en passie voor het bereiken en delen van deze ervaring met elkaar', zegt Hayley.